English below
Maandag, de dag waarop ik al ver voordat iedereen wakker is de deur achter me dichttrek, zodat ik ’s middags op tijd op de bso kan zijn. Op een gemiddelde maandag loop ik al struikelend over de wasmand bij de achterdeur net na 17 uur ons huis dan weer binnen. Een blik in de keuken zegt me dat de ochtend, ondanks zorgvuldig voorbereiden de avond ervoor, toch chaotisch is verlopen. Ontbijtborden en bekers nog op het aanrecht, de tube gel en borstel in de vensterbank. Ik zet mijn tas neer en zie dat ik geen tijd meer heb om mijn jas uit te trekken. Ik loop naar de woonkamer en uit gewoonte pak ik snel de pyjama’s van de bank en vouw ze op, leg de afstandsbediening op tafel en zet de 3 stoeltjes strategisch een meter uit elkaar.
Op weg terug naar de keuken gooi ik snel wat borden en bestek op tafel en zet de pannen vast klaar want ondanks dat ik nog zo van plan was het eten al klaar te hebben, was het weekend toch ineens voorbij. In de 7 minuten die nog over zijn, zie ik dat de natte was van zondag nog in de machine zit, shit die moet dus opnieuw. Terwijl de wasmachine opnieuw zijn werk doet ben ik net op tijd op de bso om de mannen weer op te halen. Onder luid gejuich wordt ik ontvangen en is een van de eerste vragen wat gaan we eten? Ik probeer deze vraag te ontwijken, zonder succes. “Ik weet het nog niet” lijken ze niet te geloven, waarop de oudste uitspreekt huh, wat bedoel je nou je weet toch wel wat we gaan eten?! Nee dat weet ik echt nog niet, nou ok dan, als het maar geen macaroni is…
Thuisgekomen slaat de vermoeidheid toe en weet iedereen wat hem te doen staat, mama kookt en de mannen kijken een filmpje. Niet op de door mij strategisch neergezette stoeltjes, nee ze kruipen liever met zijn drieën in de(zelfde) hoek van de bank of gaan boven op elkaar zitten, ik hou mijn hart vast. 
Terwijl Vincent laat weten dat hij net de trein heeft gemist loop ik naar de keuken en haal de macaroni groenten uit de koelkast. Ik besluit de macaroni door spaghetti te vervangen en hoop er maar het beste van.
Het is 20 uur de mannen liggen op bed, ik zit op de bank en kijk om me heen. De pyjama’s liggen nog op de bank, de speelgoedkast staat nog open en eigenlijk zou ik nog even onder de tafel moeten stofzuigen. De wasmachine is ondertussen ook weer klaar. Ik drink mijn koffie, eet een welverdiende chocolade koek en scroll een beetje gedachteloos door mijn IG feed. Het feit dat ik regelmatig de hashtag #momof3boys gebruik heeft me veel nieuwe volgers gebracht, van healthcoaches tot fitnessgurus en personaltrainers uit New York , ik scroll wat verder van #fitmom #motivation #fitnessmotivation tot de #healthysnack en #carbskill (wat??!) in gedachten loop ik nog eens door deze dag en moet lachen wanneer ik me realiseer dat de enige hashtag die de maandag van deze #momof3boys samenvat zou zijn #yeswehebbenhemweeroverleefd!
Oh Monday!
Monday, the day where I leave the house way before anybody else wakes up. This way I beat traffic and it helps me leave the office early enough to pick the boys up from after school care. On an average Monday I make it home just in time to pick them up. It is nearly 5 pm when I open the backdoor I stumble over a full laundrybasket. A glance into the kitchen and I realize the morning, although properly planned the evening before, seemed to have ended in chaos. Breakfast dishes still on the kitchen counter, brush and hair gel sitting in the window sill. I realize I do not have the time to take off my coat so I put away my bags and quickly do the living room tour, not sure why but I fold the pajamas which are spread over the couch, I place the kids chairs strategically on each site of the coffee table and place the remote control on the table.
On my way back out I quickly put some plates and cutlery on the dinner table and grab the pans from the cupboard. Days like this I wish I was better at mealplanning. Going towards the back door I notice the wet laundry still sitting in the machine, I quickly add some more detergent and run it again, it happens.
Just in time I reach the daycare to pick up the boys and after a warm welcome, one of the first questions is always the “whats for diner”?. As much as I try to avoid answering this question I never get away with “not knowing”. What do you mean you do not know mama, that is strange ofcourse you know. What can I say, we raise smart kids! I stick to my plan, I do not know what is for dinner because I know very well the answer would lead us into difficult waters. My son now accepts the answer but only to add, that not knowing is fine as long as it does not involve Macaroni.
We come home and as every Monday the boys walk straight into the livingroom where they watch some tv while I prepare dinner. They, of course, do not sit on the strategically placed chairs. Instead they enjoy each others company curled up in the corner of our couch, where arms and legs touch and I disappear to the kitchen wondering just how long it will take for them to realize this.
While my husband sends a message he just missed his train and will be home late, I open the fridge door and take the macaroni vegetables from the fridge, I decide to replace the macaroni by spaghetti and simply hope for the best.
It is 8pm when I sit on the couch and look around, pajamas scattered over the floor, toys not yet put away and the floor could use some vacuuming. By now the laundry machine is probably done too… I drink my coffee, eat my chocolate cookie which I feel I very much deserved by now, and scroll through my IG feed. Recently I proudly started using the hashtag #momof3boys or #lifeofaworkingmom, this resulted in many new followers from healthcoaches to fitness gurus and personal trainers. I scroll some more and go from #fitmom #motivation #fitnessmotivation to #healthysnack and #carbskills (really…) in my mind I smile and try to grasp today, the hashtag I give my Monday would probably be a simple #yeswesurvived!